Η Διακήρυξη "Τολμήστε"

"Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά. Ως υπεύθυνοι πολίτες νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Ελληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης.

Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, στην κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων. Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους. Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους Ελληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή. Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή. Οσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας. Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους.

Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών".

ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ

Από τα γράμματα και τις τέχνες: Θανάσης Βαλτινός, Κική Δημουλά, Απόστολος Δοξιάδης, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Αθηνά Κακούρη, Μένης Κουμανταρέας, Γιάννης Κουνέλης, Πέτρος Μάρκαρης, Τάσος Μπουλμέτης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Αλέκος Φασιανός.

Από την ακαδημαϊκή - επιστημονική κοινότητα: Νίκος Αλιβιζάτος, Νάσος Βαγενάς, Γιάννης Βούλγαρης, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Αγγελος Δεληβοριάς, Γιώργος Δερτιλής, Αρίστος Δοξιάδης, Ορέστης Καλογήρου, Στάθης Καλύβας, Βάσω Κιντή, Ανδρέας Κούρκουλας, Νίκος Μουζέλης, Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος, Γιώργος Παγουλάτος, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Παύλος Σούρλας, Γιάννης Στουρνάρας, Σταύρος Τσακυράκης, Χαρίδημος Τσούκας.

Προς μία Πρακτική, Τεχνική, Τεχνολογική Κατεύθυνση

Οι διάφορες συζητήσεις σχετικά με την κρίση και τις εξελίξεις στην Ελλάδα, με έκαναν να αναρωτηθώ πάνω σε ορισμένες ιδέες σχετικά με το δρόμο τον οποίο θα έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα και οι Έλληνες πολίτες για να βελτιωθούν τα πράγματα. Αυτές οι ιδέες σίγουρα δεν δίνουν λύσεις για τις άμεσες οικονομικές και δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας αλλά θα μπορούσαν να είναι ενταγμένες σε ένα πιο μακρο-πρόθεσμο σχέδιο.

Μία από αυτές είναι και η προσπάθεια να γκρεμίσουμε σιγά-σιγά την νοοτροπία που κυριαρχεί από το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου ότι το παιδί μου θα γίνει γιατρός, δικηγόρος, εργολάβος, ή γενικότερα επιστήμονας (με την στρεβλωμένη έννοια της γενικής φιλοσοφικο-θεωρητικής αναζήτησης μεγάλων - και πολλές φορές δυσνόητων - ιδεών). Αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει, κι αυτό με τη βοήθεια μιας εκτεταμένης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας στον τομέα της παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες. Οι σπουδές θα πρέπει να αποτελούν καθαρά πλέον στάδιο προετοιμασίας για παραγωγική συμμετοχή του καθενός στην αγορά και να μην παραμείνουν μόνον ως διαδικασία γενικής μόρφωσης αποσπασμένες από τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς και της οικονομίας. Η οποιαδήποτε πολιτική και οικονομική ηγεσία στην χώρα θα πρέπει να δουλέψει προς αυτήν την κατεύθυνση με την προώθηση ενθαρρυντικών μέτρων σε εκείνους τους επαγγελματικούς και παραγωγικούς τομείς που θεωρεί ότι αποτελλούν – ή θα μπορούσαν να αποτελέσουν – παράγοντες ενίσχυσης της εθνικής οικονομίας. Κι αυτό σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη ενίσχυση των αντίστοιχων εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Η ανάπτυξη δεν είναι μόνον ο όγκος παραγωγής, αλλά και η παραγωγή νέων ιδεών οι οποίες άμεσα συνδέονται με το κατά πόσο εξειδικεύμενοι σε έναν τομέα εργαζόμενοι κατέχουν επαγγελματικές θέσεις σχετικές με τον τομέα εξειδίκευσής τους.
Σε αυτό το σημείο το παράδειγμα το δικό μου και πολλών γνωστών και φίλων που σπούδασαν Πολιτικές Επιστήμες ή Διεθνείς Σχέσεις, είναι χαρακτηριστικό. Ένα τρομερά μεγάλο ποσοστό αυτών, οι οποίοι παρέμειναν στην Ελλάδα, έχει απορροφηθεί σε θέσεις εργασίας που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με τις σπουδές και την εξειδίκευσή τους. Αυτό σίγουρα έχει συμβεί και συμβαίνει και σε άλλους, με διαφορετικού είδους σπουδές. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι αρνητικό μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των σπουδών και του είδους επαγγέλματος, αλλά κι επειδή αυτή η ασυμφωνία ενδεχομένως να μειώνει ακόμα περισσότερο το προσωπικό κίνητρο για καινοτομία και εξέλιξη στον χώρο εργασίας. Αυτό σε συνδυασμό με το έτερο αντικίνητρο, που είναι ο σχετικά χαμηλός μισθός, δημιουργεί ένα αντιπαραγωγικό μείγμα. Σίγουρα, δεν είναι μόνον η «λανθασμένη» επιλογή σπουδών και κατάρτισης, αλλά και ότι αυτή η επιλογή συχνά γινόταν με το σκεπτικό ότι αργότερα «κάποια δουλειά» θα βρεθεί στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, χωρίς καμία ιδιαίτερη σκέψη για το είδος της δουλειάς.

Ταυτόχρονα, θεωρούσαμε τις τεχνικές δουλειές ως κάτι το απλό, εύκολο και χαμηλής μόρφωσης επαγγελματική ασχολία. Πόσες φορες δεν είπαμε από μέσα μας «τί τις ήθελα τις σπουδές και δεν γινόμουν υδραυλικός ή ψυκτικός να κέρδιζα πολλά περισσότερα». Υπήρχε αυτή η άποψη για τις σπουδές ως κάτι το αρτίστικο, ως ένα όνειρο για την δημιουργία μεγάλων ιδεών, σε αντιδιαστολή με του φαινομενικά χαμηλότερου μορφωτικού status των τεχνικών επαγγελμάτων που συνδεόταν με την κουλτούρα της Ελληνικής καπατσωσύνης. Δεν καταλάβαμε ότι μεγάλες και ενδιαφέρουσες ιδέες μπορούν να ξεπηδήσουν από οποιαδήποτε ασχολία μας, φτάνει να έχουμε την διάθεση και το μεράκι για δημιουργική δουλειά και επιθυμία για εξέλιξη και βελτίωση.

Με τα λεγόμενά μου, δεν θα ήθελα να παρουσιαστώ ως στιγνός τεχνοκράτης υπέρμαχος μιας διαδικασίας επαγγελματικής εξειδίκευσης που μετατρέπει την εκπαίδευση σε απλό γρανάζι των εκάστοτε οικονομικών επιταγών της αγοράς. Η μόρφωση και η κριτική σκέψη σίγουρα επιτυγχάνονται όταν ερχόμαστε σε γνωστική επαφή με πλήθος διαφορετικούς τομείς. Παρόλα αυτά είναι ανάγκη να δούμε την μόρφωση και την εξειδίκευση ως μία δυναμική διαδικασία στην οποία συμμετέχουμε κι εμείς ενεργά σε όποιον γνωστικό και επαγγελματικό τομέα κι αν βρισκόμαστε, αποδεσμευμένοι από τις νοοτροπίες που ανέφερα παραπάνω. Ένα εθνικό σύστημα παιδείας σε μία εποχή όπου η πληροφορία και η δημιουργία νέας γνώσης κινούνται με ταχείς ρυθμούς είναι δύσκολο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του καθενός από εμάς. Η προσωπική ενασχόληση και λήψη πρωτοβουλιών σχετικά με τους στόχους που ο καθένας θέτει για τον εαυτό του είναι βασικά κομμάτια της προσωπικής του πορείας και της πορείας του σε μία οργανωμένη κοινωνία.

Από την πλευρά του το κράτος θα πρέπει να δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την αύξηση των επιλογών στον χώρο της επαγγελματικής εκπαίδευσης και εξειδίκευσης. Η σημερινή προσπάθεια για την αναδιάρθρωση των Τεχνικών Λυκείων είναι μία πρωτοβουλία που κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση, με την ελπίδα αυτή η προσπάθεια να συνοδευτεί και από την αντίστοιχη οικονομική στήριξη για την ποιοτική τους αναβάθμιση μέσω οργανωμένων υποδομών και άρτια καταρτισμένου διδακτικού προσωπικού. Τα τεχνικά λύκεια δεν θα πρέπει να θεωρούνται ως χώροι όπου μαζεύονται οι νεοι με «χαμηλότερου επιπέδου» πνευματικές ικανότητες.

Τέλος, ένα ακόμη θέμα που θα πρέπει να επισημανθεί είναι η ανάγκη για δημιουργική συνεργασία. Η κριτική και δημιουργική σκέψη περικλείει επίσης και την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε με ποιόν τρόπο ο χώρος δράσης μας μπορεί να συνδυαστεί με άλλους χώρους δράσης για την δημιουργία νέων ιδεών και νέων κατευθύνσεων. Σκεφτείτε μόνον πόσο πιο πολλά πράγματα θα μπορούσαν να κάνουν μαζί ένας Γεωπόνος, ένας Μηχανολόγος, κι ένας Διοίκησης Επιχειρήσεων, από ότι μόνοι τους ξεχωριστά.

Διαμαρτυρία και Ευθύνη

Χθές, 24 Μαϊου 2011, στο πανεπιστήμιο της Γενεύης στο οποίο και φοίτησα, έγινε μία εκδήλωση για τα 30 χρόνια της Ελλάδος ως μέλους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και κατόπιν Ευρωπαϊκής Ένωσης, με προσκεκλημένους, μεταξύ άλλων, τον αντιπροέδρο της κυβέρνησης Θεόδωρο Πάγκαλο και τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Λουκά Τσούκαλη που διατελεί και πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Παρευρέθηκα σε αυτήν την εκδήλωση με την ελπίδα να ακούσω, ως Έλληνας πλέον του εξωτερικού, έναν καθαρό λόγο για την πορεία της Ελλάδος στην Ευρώπη, την συμμετοχή της, τα προτερήματα και τις δυσκολίες, και κατ'επέκταση πώς όλα τα παραπάνω θα μπορέσουν να επηρεάσουν και να καθορίσουν τις τωρινές δύσκολες οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στην χώρα. Ειδικότερα, περίμενα να ακούσω αυτόν τον λόγο από έναν πολιτικό, όπως είναι ο κύριος Πάγκαλος, ο οποίος, χωρίς να υπερβάλλω, ήταν ενεργό πολιτικό μέλος κατά τη διάρκεια ΟΛΗΣ αυτής της τριακονταετίας. Αντ'αυτού, ο συγκεκριμένος πολιτικός περιορίστηκε σε μια γενικόλογη και ασύνδετη παρουσίαση της ιστορικής πορείας της Ελλάδος από το τέλος της χούντας και μετά, χωρίς να υπεισέλθει στο βασικό κομμάτι του θέματος που ήταν η αξιολόγηση αυτής της πορείας ή η κριτική πάνω σε αυτήν την πορεία.

Από την άλλη πλευρά ο κύριος Τσούκαλης έκανε μία παρουσίαση - όσο του επέτρεπε ο χρόνος - η οποία ήταν κατά πολύ πιο σύμφωνη με το θέμα της εκδήλωσης και στην οποία εξέθεσε τους προβληματισμούς του σχετικά με την πορεία της Ελλάδας ως χώρας και ως μέλους της ΕΕ. Το πιο σημαντικό κομμάτι της παρουσίασης του, το οποίο και με βρίσκει σύμφωνο, είναι η θέση ότι η συγκεκριμένη κρίση στην Ελλάδα είναι όχι απλά οικονομική, αλλά κατά βάση κρίση ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, τις ρίζες της οποίας μπορούμε να βρούμε σε διάφορες περιόδους της μοντέρνας ιστορίας μας ως λαού, και που οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση πολιτικής κομματοκρατίας καθώς και οικονομικής, - θα συμπλήρωνα - οικογενειοκρατιάς. Η οικονομική πορεία της χώρας από τη μεταπολίτευση και μετά δεν συνοδεύτηκε από τη δημιουργία εκείνων των θεσμών και αξιών που θα συνέβαλαν σε ένα πιο βιώσιμο μοντέλο κοινωνικο-οικονομικής ανάπτυξης. Ένα τελευταίο σημείο στην παρουσίαση του κυρίου Τσούκαλη ήταν η πρόταση για μια ειρηνική επανάσταση η οποία και θα περιλαμβάνει τις παρακάτω 4 βασικές προϋποθέσεις: α) κάθαρση, β) κοινωνική δικαιοσύνη, γ) ύπαρξη μιας κινητήριας ιδέας ή οράματος, δ) αλλαγή πολιτικής ηγεσίας.

Δεν θα ήθελα να σχολιάσω περαιτέρω τις παρουσίασεις των προαναφερθέντων κυρίων, αλλά αντίθετα θα ήθελα να παραθέσω το αίσθημα που μου δημιουργήθηκε από τις δύο συγκεκριμένες ομιλίες. Η πρώτη μου δημιούργησε αίσθημα οργής και θλίψης, ενώ η δεύτερη - χωρίς να είναι πιο αισιόδοξη από την πρώτη - με έκανε να πιστεύω στην θέληση και δύναμη των συμπολιτών μου για κριτική σκέψη, αλλαγή και δημιουργία. Επιπλέον, η δεύτερη αυτή παρουσίαση του κυρίου Τσούκαλη με έκανε για ακόμα μια φορά να αναλογιστώ τη σημασία που έχει για τον Έλληνα να συνειδητοποιήσει την ευθύνη του ως πολίτη. Χωρίς να θέλω να γίνω ένας νέος Σολομώντας, ούτε επίσης να επαναλάβω κοινοτοπίες, πιστεύω ότι οι κατάστασεις στην Ελλάδα απαιτούν μία λαϊκή αντίδραση που θα συνδυάζει την οργανωμένη συλλογική διαμαρτυρία μαζί με την ενίσχυση της αίσθησης ευθύνης του καθενός ως δρώντα πολίτη σε μία οργανωμένη (ακόμα) κοινωνία. Κι αυτό γιατί ο καθένας που δουλεύει στην Ελλάδα, δεν δραστηριοποιείται και δουλεύει για το κράτος (η έννοια του οποίου πολλές φορές συγχέεται με αυτήν της πολιτικής εξουσίας) αλλά για τους συμπολίτες του. Ο γονείς μου που είναι δάσκαλοι, δεν δουλεύουν για το κράτος, αλλά για τους μαθητές που έχουν μπροστά τους στην τάξη, ο δημόσιος γιατρός δεν δουλεύει για το κράτος, αλλά για τον ασθενή που έχει ανάγκη για να γιατρέψει την αρρώστια του, ο δημόσιος υπάλληλος στα υπηρεσίες κοινωνικής ασφάλισης δεν δουλεύει για το κράτος, αλλά για τους συμπολίτες του που έχουν ανάγκη την κοινωνική αρωγή. Είναι τέτοιες οι στιγμές που απαιτούν από τον καθένα μας έναν επαναπροσδιορισμό της θέσης μας ως υπεύθυνοι πολίτες που ζούν σε μία πολιτεία ενός συνόλου πολιτών! Ο καθένας από τη δική του θέση και από τον δικό του επαγγελματικό και μη χώρο, είναι απαραίτητο να σκέφτεται και να δρα με απώτερο σκοπό το κοινό καλό.

Τα πράγματα κάποια στιγμή πρέπει να κινούνται και από κάτω προς τα πάνω. Κάποιες φορές οι πολιτικές ελίτ είναι χαμένες και χρειάζονται κι αυτές κάποια καινούρια πνοή. Το ό,τι αποκαλλούνται πολιτικές ελίτ δεν σημαίνει ότι πάντοτε και κάτω από όλες τις συνθήκες έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν λύσεις που επιφέρουν αλλαγές. Το ρητό "τέτοιος λαός είμαστε, τέτοιους πολιτικούς έχουμε" δεν θα πρέπει να αποτελέσει παράγοντα που θα οδηγήσει σε απάθεια και μεμψιμοιρία. Αντίθετα θα πρέπει να τονώσει την προσπάθειά μας να καταλάβουμε τί "λαός" είμαστε, ώστε εν συνεχεία να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε και να ορίσουμε τον τύπο των πολιτικών που θα μας εκπροσωπούν στο μέλλον. Έλλειψη θεσμών και γενική έκπτωση αξιών είναι οι προκλήσεις που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα, κάτω από ένα πλαίσιο ευρύτερης συναίνεσης και συνεργασίας.

Λέγοντας τα παραπάνω, δεν απαρνούμαι το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, στην απεργία, και σε άλλες μορφές μη-βίαιης συλλογικής κινητοποίησης. Κι αυτές όμως θα πρέπει να εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο της προσπάθειας συνειδητοποίησης της ευθύνης μας ως πολίτες, όπως επίσης και απόδειξη, πολλές φορές, της θέλησης μας για βελτίωση των όρων συμμετοχής μας ως πολίτες.

Είναι αναγκαίο ο καθένας μας ξεχωριστά να βελτιώσει τον τρόπο δράσης του ως πολίτης από αυτά που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε ανούσια, ασήμαντα και γελοία, μέχρι τα πιο σημαντικά.

Towards a more socially-sensible health care in Switzerland?

Today, in the United States there is a heated debate on Obama's health care bill and on whether mandatory health insurance is constitutional or not. Here in Switzerland people are required to buy a health insurance. More especially, every person living and working in Switzerland is obliged to buy a basic sickness insurance, public or private.

It is true that it is important for a country (government) to feel secure that all its residents have access to health care and that there is a concrete framework that stipulates how things work on this issue. But what kind of framework? All people paying the same is a just framework? Equality means applying the same rules to different people? Or instead is it more just to set up flexible legal provisions sensible to the peoples' different socio-economic conditions?

The argument presented by the supporters of the current regime is that the healthier parts of the Swiss society should bear the economic cost of the less healthy ones. I agree that this is a solid argument. But if we get into the details, there are some socio-economic and generational objections. Should a young unemployed person pay the same monthly fee with a middle-aged (less healthy) person who has been working and receiving a respectable salary for decades? Should somebody with a salary of 3,500CHF per month pay the same as somebody with, for example, a salary of 15,000CHF?

Institutionally speaking, there is a system of financial assistance for those who need it. But, it is not responsive, and the amount of this assistance is a fraction of the total monthly fees. You have to wait several months before you receive this assistance. And another thing is the rise of prices. I am not aware of any state regulation that determines the percentage of this increase in the monthly fees. Each insurance company decides on this percentage and informs its clients one month in advance!! For this year there were insurance companies who imposed on their clients a 4% raise, whereas others a 12%!

I give you the example of my case, which might not be the most representative one. I am unemployed and thanks to my previous part-time working experience, I have the right to receive an unemployment benefit of 1,600CHF per month. With the raise in the health insurance prices, I actually pay 302CHF per month, the same amount a friend of mine, (55 years old with a very comfortable financial situation), is paying. Way over the 8% of my "salary". Apart from that, paying this money does not mean that I am fully financially covered, because I have to pay also the first 1,000CHF of any treatment I'll get (except for the dentist). This means, that I need to have a sickness bill of more than 1,000CHF per year in order to have the right to be reimbursed!!! And guess what, I don't think a healthy person of 30years will ever need to pay 1,000CHF for treatment.

I am not a specialist on Swiss health care, and I am aware of the positive things of the Swiss case. Regina Herzlinger, a Harvard Business School professor, argues that "there are no intermediaries shopping on people’s behalf" and that "there’s no waiting lists or rationing".

However, I believe that there is always a possibility for improvement and flexibility. Switzerland, therefore, will not only be proud of the quality of health care, but also of its cost.

D.S.

A Greek participative democracy

Economic and financial crises, countries' bailouts, popular social and revolutionary movements, terrified authoritarian rulers. Where is the world of the Weberian enlightened elites and of the efficient and convincing leadership? Where is the big debate about whether the political, economic and social developments are products of elite initiatives or of popular mobilization? Are the constituents a sum of clueless individuals or they are politically conscious and their interests worth listening and taking into consideration?

It seems that when things go well, then the political and economic game is seen as a top-down process. When things get worse, then it is considered as being both top-down and bottom up. Take for example Great Britain and the new motto by David Cameron concerning the idea of the "Big Society", the optimistic view of active citizens in this period of public-sector cuts. The idea is that people's creativity and an active civil society is of great importance during those difficult times. The most famous phrase is that "we are all in the same situation, together in front the challenge of the economic crisis" and "we should do our best in order to overcome this difficulty".

Government's trust on the constituents and an active civil society are among the fundamental principles of participative democracy. And if the economic and social crisis in different parts of the world brings forward again the value of participative democracy and the importance of holding politicians accountable for what they do and how they do it, in Greece such a democracy risks to remain in the sphere of dreams. And this because the fear of economic collapse, the fear of being expelled from the eurozone, and the strict IMF directives minimize the space for real interaction between the Greek government and the Greek people.

The British idea of "Big Society" therefore, will not be the model adopted by the Greek government. As it is mentioned in The Economist "Big Society" devolution in a time of austerity is tricky. And I would add that it is trickier in a time of close international supervision, which is the case of Greece today. It is up to the Greek people to adopt this idea. To do in a wider social sphere what they do within their family sphere. It's time to develop the Greek civil society, which will be political, social, economic, environmental etc. To support the already existed one and to create new spaces for action and mobilization. Participation and voluntarism is not loss of time or money; it is important if we want to live in a real democracy and not in a mere "electoracy".

D.S.

Swiss democracy: ready to taste it!

Today, and for the first time since my arrival in Switzerland, I have received a letter in which it was mentioned that I have the right to vote for the municipal elections of March 2011. I am very pleased to know that I belong to the quite big group of 77,437 foreign voters in the canton of Geneva with a total population of 463,919!

Geneva, although considered as being among the top 5 most expensive cities for expats in the world, it is among the cities with the highest percentage of foreigners with 40% of the total population. Having this in mind, the citizens of Geneva had decided in 2005 that democracy in their canton should entail also the political involvement of the foreign residents. Therefore, they voted for the granting of the right to vote to all foreign residents who have resided in the canton for at least 8 years.

For my case, it is a bizarre feeling to receive this information in a period where I am still waiting for my "Permit" to be renewed. Another funny thing is that the information brochure that accompanied the official letter from the State Chancellery, was depicting democracy as a fondue pot, and in the last page there was also the full recipe of how to make a cheese-fondue!

On March 13, 2011, I can choose either to send my ballot by regular mail, or to present myself to the local electoral office and cast my vote in person. I'm ready, then, for the first time, to taste this democratic "dish" in a country whose political regime has often been described as the ideal form of participative democracy.

D.S.

UN: from people to people

Today, a good friend of mine posted a photo of a bus stop where there was a UNICEF campaign poster against hunger. Although I have seen several UN campaign posters, this poster made me think about the UN and the people working in the UN system.

UN is an international inter-governmental organization and its budget is based mostly on voluntary governmental contributions. Based on the information given at the UN website, the UN system spends some $15 billion a year, taking into account the United Nations, UN peacekeeping operations, the programmes and funds, and the specialized agencies, but excluding the World Bank, the International Monetary Fund (IMF) and the International Fund for Agricultural Development (IFAD). It is also mentioned that among this $15 billion a year, the United Nations and its agencies, funds and programmes - mainly the UN Development Programme, the World Food Programme, the UN Children's Fund (UNICEF) and the UN Population Fund - spend some $10 billion a year on operational activities for development, mostly for economic, social and humanitarian programmes to help the world's poorest countries.

Looking at this information I was also wondering about the overall number of people employed by the UN system. How many? 50,000? 100,000 around the world? In Geneva, which is one of the UN "capitals", there are almost 2,000 employees. I also consulted the information about the UN salary scales which are set on a level basis from the lowest P1 level to the UN Secretary General level.

I give here the gross annual salary in USD for each level and for the first year of employment:
P1: $48,627
P2: $62,856
P3: $77,101
P4: $94,268
P5: $115,134
D1: $139,074
D2: $152,231
ASG: $185,809
USG: $204,391

I was thinking what a big impact the employees of the UN system would have if they gave, each one of them, $1,000. They would have a much bigger impact if they renounced one month P3-average salary ($7,000). The amount of $700 million would be an important sum for the worldwide UN programmes and it would be a strong message that the UN is not only an inter-governmental international organization but also an organization where people take action.

The beginning can take place here in Geneva, the international city, the city of refuge, the city of Human Rights. A UNOGeneva employee fund can be established in order to demonstrate the solidarity of the UN employees here in Geneva toward the poor and the hungry of the world.

D.S.