Towards a more socially-sensible health care in Switzerland?

Today, in the United States there is a heated debate on Obama's health care bill and on whether mandatory health insurance is constitutional or not. Here in Switzerland people are required to buy a health insurance. More especially, every person living and working in Switzerland is obliged to buy a basic sickness insurance, public or private.

It is true that it is important for a country (government) to feel secure that all its residents have access to health care and that there is a concrete framework that stipulates how things work on this issue. But what kind of framework? All people paying the same is a just framework? Equality means applying the same rules to different people? Or instead is it more just to set up flexible legal provisions sensible to the peoples' different socio-economic conditions?

The argument presented by the supporters of the current regime is that the healthier parts of the Swiss society should bear the economic cost of the less healthy ones. I agree that this is a solid argument. But if we get into the details, there are some socio-economic and generational objections. Should a young unemployed person pay the same monthly fee with a middle-aged (less healthy) person who has been working and receiving a respectable salary for decades? Should somebody with a salary of 3,500CHF per month pay the same as somebody with, for example, a salary of 15,000CHF?

Institutionally speaking, there is a system of financial assistance for those who need it. But, it is not responsive, and the amount of this assistance is a fraction of the total monthly fees. You have to wait several months before you receive this assistance. And another thing is the rise of prices. I am not aware of any state regulation that determines the percentage of this increase in the monthly fees. Each insurance company decides on this percentage and informs its clients one month in advance!! For this year there were insurance companies who imposed on their clients a 4% raise, whereas others a 12%!

I give you the example of my case, which might not be the most representative one. I am unemployed and thanks to my previous part-time working experience, I have the right to receive an unemployment benefit of 1,600CHF per month. With the raise in the health insurance prices, I actually pay 302CHF per month, the same amount a friend of mine, (55 years old with a very comfortable financial situation), is paying. Way over the 8% of my "salary". Apart from that, paying this money does not mean that I am fully financially covered, because I have to pay also the first 1,000CHF of any treatment I'll get (except for the dentist). This means, that I need to have a sickness bill of more than 1,000CHF per year in order to have the right to be reimbursed!!! And guess what, I don't think a healthy person of 30years will ever need to pay 1,000CHF for treatment.

I am not a specialist on Swiss health care, and I am aware of the positive things of the Swiss case. Regina Herzlinger, a Harvard Business School professor, argues that "there are no intermediaries shopping on people’s behalf" and that "there’s no waiting lists or rationing".

However, I believe that there is always a possibility for improvement and flexibility. Switzerland, therefore, will not only be proud of the quality of health care, but also of its cost.

D.S.

A Greek participative democracy

Economic and financial crises, countries' bailouts, popular social and revolutionary movements, terrified authoritarian rulers. Where is the world of the Weberian enlightened elites and of the efficient and convincing leadership? Where is the big debate about whether the political, economic and social developments are products of elite initiatives or of popular mobilization? Are the constituents a sum of clueless individuals or they are politically conscious and their interests worth listening and taking into consideration?

It seems that when things go well, then the political and economic game is seen as a top-down process. When things get worse, then it is considered as being both top-down and bottom up. Take for example Great Britain and the new motto by David Cameron concerning the idea of the "Big Society", the optimistic view of active citizens in this period of public-sector cuts. The idea is that people's creativity and an active civil society is of great importance during those difficult times. The most famous phrase is that "we are all in the same situation, together in front the challenge of the economic crisis" and "we should do our best in order to overcome this difficulty".

Government's trust on the constituents and an active civil society are among the fundamental principles of participative democracy. And if the economic and social crisis in different parts of the world brings forward again the value of participative democracy and the importance of holding politicians accountable for what they do and how they do it, in Greece such a democracy risks to remain in the sphere of dreams. And this because the fear of economic collapse, the fear of being expelled from the eurozone, and the strict IMF directives minimize the space for real interaction between the Greek government and the Greek people.

The British idea of "Big Society" therefore, will not be the model adopted by the Greek government. As it is mentioned in The Economist "Big Society" devolution in a time of austerity is tricky. And I would add that it is trickier in a time of close international supervision, which is the case of Greece today. It is up to the Greek people to adopt this idea. To do in a wider social sphere what they do within their family sphere. It's time to develop the Greek civil society, which will be political, social, economic, environmental etc. To support the already existed one and to create new spaces for action and mobilization. Participation and voluntarism is not loss of time or money; it is important if we want to live in a real democracy and not in a mere "electoracy".

D.S.

Swiss democracy: ready to taste it!

Today, and for the first time since my arrival in Switzerland, I have received a letter in which it was mentioned that I have the right to vote for the municipal elections of March 2011. I am very pleased to know that I belong to the quite big group of 77,437 foreign voters in the canton of Geneva with a total population of 463,919!

Geneva, although considered as being among the top 5 most expensive cities for expats in the world, it is among the cities with the highest percentage of foreigners with 40% of the total population. Having this in mind, the citizens of Geneva had decided in 2005 that democracy in their canton should entail also the political involvement of the foreign residents. Therefore, they voted for the granting of the right to vote to all foreign residents who have resided in the canton for at least 8 years.

For my case, it is a bizarre feeling to receive this information in a period where I am still waiting for my "Permit" to be renewed. Another funny thing is that the information brochure that accompanied the official letter from the State Chancellery, was depicting democracy as a fondue pot, and in the last page there was also the full recipe of how to make a cheese-fondue!

On March 13, 2011, I can choose either to send my ballot by regular mail, or to present myself to the local electoral office and cast my vote in person. I'm ready, then, for the first time, to taste this democratic "dish" in a country whose political regime has often been described as the ideal form of participative democracy.

D.S.

UN: from people to people

Today, a good friend of mine posted a photo of a bus stop where there was a UNICEF campaign poster against hunger. Although I have seen several UN campaign posters, this poster made me think about the UN and the people working in the UN system.

UN is an international inter-governmental organization and its budget is based mostly on voluntary governmental contributions. Based on the information given at the UN website, the UN system spends some $15 billion a year, taking into account the United Nations, UN peacekeeping operations, the programmes and funds, and the specialized agencies, but excluding the World Bank, the International Monetary Fund (IMF) and the International Fund for Agricultural Development (IFAD). It is also mentioned that among this $15 billion a year, the United Nations and its agencies, funds and programmes - mainly the UN Development Programme, the World Food Programme, the UN Children's Fund (UNICEF) and the UN Population Fund - spend some $10 billion a year on operational activities for development, mostly for economic, social and humanitarian programmes to help the world's poorest countries.

Looking at this information I was also wondering about the overall number of people employed by the UN system. How many? 50,000? 100,000 around the world? In Geneva, which is one of the UN "capitals", there are almost 2,000 employees. I also consulted the information about the UN salary scales which are set on a level basis from the lowest P1 level to the UN Secretary General level.

I give here the gross annual salary in USD for each level and for the first year of employment:
P1: $48,627
P2: $62,856
P3: $77,101
P4: $94,268
P5: $115,134
D1: $139,074
D2: $152,231
ASG: $185,809
USG: $204,391

I was thinking what a big impact the employees of the UN system would have if they gave, each one of them, $1,000. They would have a much bigger impact if they renounced one month P3-average salary ($7,000). The amount of $700 million would be an important sum for the worldwide UN programmes and it would be a strong message that the UN is not only an inter-governmental international organization but also an organization where people take action.

The beginning can take place here in Geneva, the international city, the city of refuge, the city of Human Rights. A UNOGeneva employee fund can be established in order to demonstrate the solidarity of the UN employees here in Geneva toward the poor and the hungry of the world.

D.S.

Που πήγε το Εθνικό Τυπογραφείο??

Δημοσιεύματα σε ελληνικές εφημερίδες και δικτυακούς τόπους κάνουν λόγο για τις προσπάθειες τις ελληνικής κυβέρνησης για την ενίσχυση της διαφάνειας σχετικά με τις πολιτικές κινήσεις της αυτή την σημαντική για τη χώρα περίοδο. Μία από αυτές τις προσπάθειες είναι και η ελεύθερη πρόσβαση στη βάση δεδομένων του Ελληνικού Τυπογραφείου όπου αναρτώνται ημερησίως και με κάθε λεπτομέρεια όλοι οι νόμοι και σχέδια νόμου, προεδρικά διατάγματα και άλλες νομικές πράξεις. Ο κάθε ενδιαφερόμενος πολίτης μπορεί να επισκέπτεται την ιστοσελίδα http://www.et.gr και να "κατεβάζει" σε μορφή PDF την πλήρη έκδοση της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως για να ενημερώνεται για τις νομοθετικές εξελίξεις σχετικά με τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα της χώρας. Στο παρελθόν η πρόσβαση δεν ήταν ελεύθερη για τον ιδιώτη πολίτη, ενώ παράλληλα απαιτούνταν συνδρομή.

Λόγω της επαγγελματικής μου εμπειρίας με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω έναν τέτοιο λογαριασμό και έχω να μαρτυρήσω ότι το ΕΤ έχει μία πολύ καλά οργανωμένη βάση δεδομένων με εύκολο και φιλικό περιβάλλον αναζήτησης και περιήγησης χωρίς προβλήματα σύνδεσης με τον/τους servers, σε αντίθεση με αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας το οποίο είναι ανοργάνωτο και τελείως ελλιπές.

Παρόλα αυτά βλέπω ότι με το που μετατράπηκε σε χώρο ελεύθερης δικτυακής πρόσβασης, άρχισαν τα προβλήματα σύνδεσης, με τα error pages να κατακλύζουν την οθόνη του υπολογιστή είτε στην αρχική σελίδα, είτε στον χώρο αναζήτησης κάνοντας την πρόσβαση δύσκολη έως απίθανη.

Δ.Σ.

Που είναι η γενιά των 700Ευρω!

Αναρωτιέμαι πού είναι η γενιά των 700 (νυν 592) Ευρώ! Να κατέβει στους δρόμους να γεμίσει πάρκα, πλατείες με πανό κάθε μέρα!
Αλλά όχι μονο αυτή των 700Ε αλλά και αυτή των 1000 και των 1200 και των 1500! Δεν είναι η διαφορά στο κατοστάρικο που θα κάνει κάποιον στην Ελλάδα να πιστεύει οτι είναι πιο βολεμένος από τον άλλον! Σίγουρα η αίσθηση "βολέματος" είναι πάντα σχετική με βάση την κατάσταση του άλλου δίπλα μας. Αλλά μπροστά σε απόλυτα οικονομικά δεδομένα η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών είναι "χαμένοι" και οικονομικά καταπατημένοι εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον!! Φτάνει πια να έχουμε στο μυαλό μας οτι "καλά που παίρνω χιλιάρικο, θα πρέπει να νιώθω τυχερός". Επιπλέον, δεν υπάρχει η έννοια του κοινωνικού status. Ο νέος δικηγόρος που παίρνει 1000Ε δεν έχει μεγάλη διαφορά από τους άλλους νέους επαγγελματίες! Θα έχει το ίδιο πρόβλημα να πληρώνει το ενοίκιο, το φαγητό του, το κινητό του και τη ΔΕΗ του! Και ακόμα χειρότερα, έχει να πληρώνει και τα κουστούμια και τα πουκάμισά του!!

Φτάνει πια η επικίνδυνα γενικευμένη έννοια του Έλληνα χαβαλέ!
Οι νοοτροπίες και οι πρακτικές έχουν προ-πολλού αλλάξει μεταξύ των απλών ανθρώπων που πολλές φορές είναι υπερ-παραγωγικοί κάνοντας 2 και 3 δουλειές ταυτόχρονα. Παρόλα αυτά αντίληψη οτι ο Έλληνας πολίτης ζητάει πολλά με λίγη προσφορά παραμένει και γίνεται όπλο αυτών που θέλουν να μην αλλάξει τίποτα στη χώρα αναφορικά με τους κοινωνικο-οικονομικούς συσχετισμούς!!

Αφήνουμε τον κάθε κυβερνητικό εκπρόσωπο να προσπαθεί να εφαρμόσει την πανάρχαια πρακτική του διαίρει και βασίλευε, μιλώντας για συντεχνιακά συμφέροντα και για τους "λιγοστούς τσαμπουκάδες" που δημιουργούν πρόβλημα στο πρόγραμμα της "εθνικής οικονομικής ανάτασης", πράγμα που δεν είναι προς το "συμφέρον" του "Ελληνα πολίτη". Δεν αμφισβητώ οτι υπάρχουν κάποιες ομάδες που κατά καιρούς έχουν εκμεταλλευτεί την όποια απουσία θεσμικού ελέγχου, ή απλώς, την απουσία τους «κράτους», για ίδιο συμφέρον. Εντούτοις θεωρώ οτι κάνοντας λόγο μόνο για συντεχνιακά συμφέροντα, υπάρχει κίνδυνος εξομοίωσης κάθε κοινωνικο-οικονομικού αιτήματος που απαιτεί χρονοβόρα διαπραγμάτευση σε μία περίοδο που όλα πρέπει να γίνονται γρήγορα και αδιαμαρτύρητα για την «σωτηρία» της χώρας. Η γενίκευση και η εξομοίωση είναι επικίνδυνες σε μία περίοδο κυνηγιού των διάφορων μαγισσών είτε για ουσιαστικούς λόγους είτε για λόγους κομματικού κέρδους ή τηλεοπτικού ενθουσιασμού. Το δημοκρατικό παιχνίδι γίνεται από απλή έννοια πράξη μόνο όταν η κάθε Ελληνική κυβέρνηση καταλάβει ότι ο κοινωνικός διάλογος και η κοινωνική διαπραγμάτευση είναι οι μόνες διαδικασίες για την εύρεση λύσης εν αντιθέσει με τις παρελθούσες πρακτικές μέσω κατευθυνόμενων "κοινωνικών εταίρων"!!

Νέοι άνθρωποι, με δημιουργική δύναμη και νέες ιδέες πρέπει να έλθουν μαζί, να συμπράξουν προς μία κριτική και ανανεωτική κατεύθυνση καταρρίπτοντας ιδεοληψίες και αντιπαραγωγικές παρελθούσες συνήθειες.

Ανέκαθεν ο φόβος κάθε κυβέρνησης παγκοσμίως είναι μην τυχόν υπάρξει σύμπραξη στην κινητοποίηση μεταξύ εργαζομένων και νέων. Είναι ευκαιρία αυτό να γίνει πράξη στην χώρα μας με το αίτημα ενός ειλικρινούς και δημοκρατικού κοινωνικού διαλόγου! Δεν θα πρέπει να περιοριστεί η κοινωνική δράση σε απλά διλήμματα "πληρώνω" δεν "πληρώνω"!!!

Δ.Σ.